We zijn alweer een tijdje in Nepal en we hebben veel te vertellen. Ik denk niet dat dit binnen de normale ‘verhaal' lengte gaat gebeuren dus ga er maar even voor zitten...

Ons Nepal verhaal begon in Bankok. We hadden hier een overstap van 12 uur en nee, we zijn niet de stad in gegaan want het was midden in de nacht en ja, de vliegveld bankjes slapen best lekker dus we gingen niet oververmoeid het vliegtuig in richting Kathmandu. Toen we bijna gingen landen zag ik ineens een wolk dat op een hele grote berg leek. Dus ik zeg tegen Alex: ‘Wow die wolk lijkt op een berg.' Twee tellen later werd omgeroepen dat aan de rechterkant van het vliegtuig de Mount Everest te zien was! Dit was zo gaaf om te zien een groot stuk berg dat boven de wolken uitsteekt en het beloofde veel goeds voor wat er allemaal nog zou komen!

In de auto vanaf het vliegveld ging een nieuwe wereld voor ons open... Vrouwen in traditionele kleding, veel stof en men rijdt aan de Engelse kant van de weg. We zaten hier naar te kijken toen we ook opeens apen zagen rondlopen, midden in de stad! En eenmaal in de wijk aangekomen was het chaos en merkte je er niks van dat je aan de Engelse kant van de weg reed want er waren geen kanten haha.

Waar we ook snel achter kwamen, is dat de Nepalese mensen verschrikkelijk vriendelijk zijn en je altijd willen helpen. In het begin waren we erg wantrouwend omdat in de voorgaande landen vooral je geld belangrijk was. Toen we op maandagochtend naar het Indiaase consulaat moesten voor ons visumaanvraag ging een medewerker van ons guesthouse gewoon mee om ons te helpen, hoe schattig! En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen van mensen die je helpen zonder dat ze er iets voor terug willen hebben.

Kathmandu is echt een leuke stad. We hebben een stadswandeling gemaakt en je gaat van tempeltje naar tempeltje en je wordt ze nooit zat. Een hoogtepunt van onze dagen in Kathmandu is Swayambhunath geweest. Deze tempel wordt ook wel de apentempel genoemd, en veel apen zijn er! Er hangen ontelbaar veel vlaggetjes en de tempel is prachtig onderhouden. Ook was het erg leuk om aapjes te kijken en daar hebben we dan ook ontelbaar veel foto's en filmpjes van gemaakt :D
Een nadeel van de stad is dat er geen straatnaambordjes zijn. Dus ik ben totaal verloren en ik mocht niet alleen op pad want ik zou van mijn leven niet meer de weg terug vinden. (Ik heb nog steeds geen richtinggevoel ontwikkeld helaas...) Maar gelukkig wilde Alex overal mee naartoe dus dat was geen probleem.

Een laatste maffe ervaring waren de powercuts. Er is op dit moment niet genoeg stroom om heel Nepal te voorzien dus zijn er dagelijks powercuts van een aantal uur. Dit komt omdat alle energie wordt opgewekt uit water. Blijkbaar is er niet genoeg regen gevallen in de moesson waardoor er niet voldoende stroom kan worden opgewekt om Nepal de hele dag van stroom te voorzien en dus doen we iedere dag een aantal uur zonder.

Maar goed toen we eenmaal de visa voor India hadden, zijn we richting Pokhara vertrokken om hier een kleine trekking voor te bereiden door het Annapurna gebergte. Na de voorbereidingen zijn we afgelopen maandag vertrokken en begonnen met onze trekking door de Himalaya. Hoe gaaf was dat! We zijn begonnen onze wandeling op 1000 meter hoogte. Wat we toen nog niet wisten, was dat we op dag twee 3280 traptreden moesten beklimmen... op rij!!! Dit heeft 2 uur gekost en zere kuiten! Gelukkig was de rest van de dag wandelen door de bossen en dat was prachtig! We hebben heel veel watervallen gezien en we zijn over een aantal hangbruggen gelopen. De tweede dag eindigde we op 2750 meter hoogte en onze kamer had uitzicht op de hoge pieken van 7000 meter (Het Annapurna gebergte)! De lucht klaarde mooi op waardoor het uitzicht prachtig was.

Maar om echt een top uitzicht te krijgen, moesten we de volgende ochtend om half 5 beginnen met het beklimmen van Poon Hill. Joost mag weten waarom ze het een hill noemen want we stonden op 3200 meter hoogte en in ons aardrijkskundeboek is dat gewoon een berg en geen hill haha. Maar goed we hadden voor onze trekking met mensen gesproken die last hadden van te snel stijgen waardoor je misselijk kan worden enzo en ik dacht altijd: Maar hoe weet je nu dat je niet echt ziek bent maar dat het hoogte ziekte is? Nou toen we 's ochtends naar boven liepen toen ben ik er goed achter gekomen wat het is... Ik was verschrikkelijk duizelig en Alex was bang dat ik zou flauwvallen. Alex had zelf erge hoofdpijn van het te snel stijgen (hoewel we maar ongeveer 500 meter hoger gingen :S) maar gelukkig hebben we doorgezet! Want we hadden uitzicht over de hele Annapurna range en de zonsopgang op deze eeuwige sneeuwtoppen is onwijs en eigenlijk niet te beschrijven!

Na dit prachtige moment zijn we terug naar ons guesthouse gegaan, hebben we ontbeten en zijn we aan onze terugtocht begonnen (inclusief de 3280 treden naar beneden). We hebben nu al een paar dagen goed spierpijn maar hé, door de Himalaya lopen, is geen kattenpis hoor!

We gaan morgen naar een National Park en voor nu willen we nog even zeggen dat het internet niet heel erg goed is. Vandaar dat de foto's van Vietnam er nu pas op staan en het filmpje komt er hopelijk ook snel aan...

Jessica en Alex